Hoe het begon
Mijn liefde voor paarden is ontstaan dankzij de pony op deze foto. Rasja heette ze. Voordat ik deze oude, witte pony leerde kennen had ik niets met paarden. Mijn zusje wel. Zij kreeg al een tijdje paardrijles en mocht een eigen pony. Ik ging mee toen ze bij Rasja ging kijken. Helaas liep zij kreupel. Mijn ouders vonden dat geen goed teken en mijn zusje wilde ook liever verder kijken. Toen ik erachter kwam dat Rasja dan waarschijnlijk naar een handelaar ging, werd ik intens verdrietig. Zo’n lieve oude pony verdiende toch een fijn thuis! Mijn ouders voelden met me mee en zo had ik ineens een eigen pony. Mijn voorliefde voor oude paarden heb ik zonder enige twijfel aan haar te danken!
Mijn voorliefde voor oudere paarden dank ik aan mijn eerste pony Rasja. Paarden op leeftijd verdienen een fijn thuis
en zijn bovendien zo waardevol als ‘spiegel van onze ziel’.
Twee bijzondere merries
Als kind woonde ik op een boerderij. Achter in de schuur waren de paardenstallen, waar op een gegeven moment negen eigen paarden en pony’s stonden. Een pony waar ik, naast Rasja, een bijzondere band mee had, was Arabelle. Een prachtige voskleurige New Forest. Daarna volgde Quinta, een zwart warmbloedpaard met een hart van goud, Met deze twee merries beleefde ik veel sportieve hoogtepunten, maar wat nog belangrijker was: bij hen ontdekte ik hoe fijn het is om bij paarden te zijn. Bij hen kon ik helemaal mezelf zijn en dat schiep een vertrouwensband waarin we volledig op elkaar waren afgestemd. Zo mooi!
Afscheid en weerzien met paarden
In augustus 2013, nog voordat Quinta twintig jaar werd, moest ik haar vanwege een chronische bronchitis laten inslapen. Op die bewuste dag nam ik niet alleen afscheid van het liefste paard ter wereld, ik liet ook mijn leven met paarden achter me. Ik had het te druk met mijn gezin en mijn werk. Dacht ik. In werkelijkheid was ik een stukje van mezelf kwijtgeraakt en dat stukje werd steeds groter. Ik raakte steeds meer vervreemd van mezelf, luisterde niet meer naar mijn lijf, ging altijd maar door. Totdat het niet meer ging en ik me daar, met hulp vanuit mijn omgeving, bewust van werd. Ik kwam terecht bij Katinka Manders, een paardencoach. Of beter gezegd: een fantastisch mens die mij met haar fantastische paarden waardevolle inzichten gaf. Ook kwam ik erachter hoezeer in het ‘bij paarden zijn’ gemist had. Ik besloot de opleiding ‘systemisch paardencoach’ bij haar te volgen en daar vielen nog veel meer puzzelstukjes in elkaar.
Gerrie, coachpaard uit duizenden
In februari 2024 rondde ik mijn opleiding ‘systemisch paardencoach’ af. En alhoewel het van tevoren niet de bedoeling was, voelde ik: dit wil ik ook gaan doen. Samen met paarden van betekenis zijn voor anderen. Ik ging op zoek naar een paard en al snel kwam Gerrie op mijn pad: een wat ouder paard met artrose dat absoluut niet meer bereden mag worden. Ik wist meteen dat hij het paard was dat ik zocht. En dat is hij ook. Samen met Gerrie zette ik mijn eerste stappen als paardencoach en dat leverde meteen al hele bijzondere sessies op! Gerrie is superzacht, gevoelig en op een vriendelijke manier duidelijk. En als je echt helemaal in het hier en nu bent en je gevoel laat spreken, dan maakt hij op een prachtige manier verbinding met je.
Hoe Arsan in mijn leven kwam
Arsan was een stalgenoot en het beste maatje van Gerrie. Ze stonden samen in de paddock, ook wanneer ik een coachingsessie met Gerrie deed. Arsan deed altijd vrolijk mee en droeg met zijn duidelijke reacties meer dan eens bij aan heldere inzichten. Bovendien was hij met zijn mannelijke karakter de perfecte aanvulling op het zachte, meer vrouwelijke karakter van Gerrie. Had ik toch zomaar het perfecte coachingduo! Arsan was niet alleen Gerries maatje, hij werd ook mijn vriend. Diep van binnen hoopte ik dat ik hem ooit kon kopen. Die droom kwam eind 2024 zomaar uit! Zijn lieve eigenaar gunde hem extra aandacht en die krijgt hij. Niet alleen van mij, maar ook van de deelnemers aan de coachingsessies. Eeuwig dankbaar ben ik, voor dit liefdevolle besluit van zijn vorige baasje. En soms moet ik mezelf nog eens knijpen: ja, hij is nu echt mijn paard!